Doğu Anadolu evliyasından Seyyid Mehmed Emin Efendi’nin zamanında Seyyid Muhammed Berzenci, müftü olarak Doğu Bayazıd’a tâyin olunmuştu. Şehrin eşrafı ona gidip; “Hoşgeldiniz” dediler. Müftü efendi sordu: “Bu şehirde âlim ve ariflerden kimler var acaba?” Onlar da Seyyid Mehmed Emin’den bahsettiler. Ancak Onun büyüklüğünü bilmediği için, bir müddet “hoşgeldine” gelmesini bekledi. Ama o, gelmedi. Bu defa kendisi ona gitti. Selâm verip kendini tanıttı. Sonra da hoşgeldine gelmediği için sitemde bulundu. Ancak bu, büyük zata ağır geldi. Müteessir oldu. Ama belli etmedi. “Buyurun oturun” dedi. Müftü Efendi oturur oturmaz büyük bir dehşet ve korku içinde zangır zangır titremeye başladı! Rengi “kül gibi” oldu… Mehmed Emin Efendi’nin hanımı Seyyide Medine Hanım, kerametiyle bunu sezdi. Kendisi alt kattaydı. Oradan efendisine; “Şeyh Efendi! Misafiriniz çok korkuyor, onu teskin ediniz” diye seslendi. Meğer Mehmed Emin Efendi hazretlerinin oturduğu sedirin altında, “bir aslan” saldırmaya hazır vaziyette işaret bekliyormuş. Mübarek zat kalktı. Ve eliyle işaret etti. Aslan da kayboldu… Sonra misafirini teskin etti, rahatlattı. Ancak bu keramet, iradesi dışında vukû bulmuştu…