Hindistan evliyasından Ubeydullah Serhendi hazretleri, keşf sahibi bir zattı. Öyle ki; dünyada olan bütün işleri keşfederdi, hatta bu keşflerinin çokluğundan sıkılmaya başladı artık. Ve kurtulmak istedi. Babasına yalvardı. Onun bütün vücudu “göz” hükmündeydi. Yani Allahü teâlâ ona bütün vücuduyla görmek nimetini ihsan etmişti. Hayatının sonuna kadar da böyle devam etti. Vefatı yaklaşmıştı. Birkaç talebesini aldı. Ve Dehli’ye vardı. Bir cuma günü tekrar Serhend’e dönüyorlardı. Öğleden sonra, hatta ikindi vakti gelmişti… Bir ara sordu ki: “Vakit girdi mi?” “Evet girdi” dediler. O vakit yüksek sesle “Esselâmü aleyke yâ Resulallah!” dedi. Sonra “tekbir” aldı. Ve namaza durdu… İlk secdeye vardı. Ve artık doğrulmadı. Secdesi çok uzun sürünce yanında olanlar merak ettiler… Baktıklarında vefat ettiğini gördüler. ● ● ● Bir gün talebeleri “Küfür’den sonra en büyük günah nedir hocam?” diye sordular bu zâta. Cevabında; “Kalp kırmaktır. Zîra bu ‘günah’ ile ‘küfür’ arasında ince bir zar vardır. Bu zar yırtılınca küfre girilir. Sonra kalp, nazargâh-ı ilâhidir. Onu kıran, Kâbe’yi yıkmış gibi günaha girer” buyurdu.