(Dünden devam) Ridasını yere serdi. Onu üzerine oturttu. Ve içinden dua etti… O kimse, tayy-i mekânla “bir anda” kendini Arafat’ta buldu. Vakfe ve diğer hac vazifelerini yaptı… Hemşehrileriyle görüştü. Birinden biraz borç para aldı. Sonra bir anda kendini aynı yerde buldu. Harezmi hazretlerinin ayaklarına kapanıp “Elhamdülillah, maksadıma kavuştum” diye arz etti. Harezmi hazretleri; “Ben sağ olduğum müddetçe bu hâli kimseye söyleme” buyurdu. O da söz verdi. Birkaç gün geçti… Bu zaman içinde herkes ona “Hacılar dönünce hâlin ne olacak, hanımından ayrılacaksın” diyorlardı. O da bunlara karşı; “Ben hac yaptım” derdi. Bunu duyanlar; “Bu adam delirmiş” diyorlardı. Bir zaman sonra hacılar geri döndü. Tanıdıkları ona; “Ne zaman döndün?” diyorlardı. Derken ödünç para aldığı adam geldi. Ve parasını istedi. O da “isbat et” dedi. İş kadıya intikal etti. Alacaklı, dâvâ edip; “Ben bu kişiye, arefe günü şu kadar borç para verdim. İşte senet, altında kendi imzası var” dedi. Ve senedi arz etti. Kadı senede baktı. Hiç şüphesi kalmadı. Neticede dâvâsında doğru olduğu, hacca gittiği anlaşıldı ve böylece hanımından ayrılma tehlikesinden kurtuldu…