Hindistan velilerinden Seyyid Mir Muhammed Numan hazretleri anlatır: “Bir gün sabah namazından sonra câmide oturmuş murakabeyle meşgul oluyorduk. Hocam İmâm-ı Rabbâni hazretleriyle karşı karşıya oturmuştuk… Bir müddet geçti… Başımı kaldırdım. Ve çok şaşırdım?! Zira Hazret-i İmam’ın yerinde Resulullah Efendimizin oturduğunu gördüm. Beni bir korku ve heyecan kapladı! Hemen başımı önüme eğdim. Bir müddet durdum. Başımı kaldırdım. Yine şaşırdım?! Bu defa Hazret-i İmamın da Server-i kâinatın yanında oturduğunu gördüm. Tekrar murakabe için başımı eğdim. Bir müddet durdum. Başımı kaldırdım. Gördüm ki, Resulullah Efendimizin yerinde Hazret-i İmam, Hazret-i İmam’ın yerinde de Resulullah Efendimiz oturuyor. Yine başımı eğdim. Murakabe ettim. Az zaman geçti… Başımı kaldırınca iki yerde de Resulullah Efendimizi gördüm. Biraz sonra ikisini de Hazret-i İmam buldum.” ● ● ● Bir gün bu büyük zata “Efendim, insanlar neden ölmek istemezler?” diye sordular. Cevaben; “Çünkü o insanlar; dünyalarını mamur, ahiretlerini harap ettiler. İnsan, mamur bir yerden harap bir yere gitmek ister mi?” buyurdu.