Mâliki Mezhebinin kurucusu olan Mâlik bin Enes (rahmetullahi aleyh), dokuz yüz âlimle sohbet etti. Yüz bin hadîs-i şerifi yazdı. On yedi yaşındayken ders vermeye başladı. Dersinde bulunanlar, hocalarının derslerinde bulunanlardan daha çoktu. Sonra kapıcı tuttu. Zira buna mecburdu. Çok kişi geliyordu… Önce talebelerine, sonra da herkese izin verir, içeri girerlerdi. Helâya üç günde bir gider ve “Helâda çok bulunmaktan hayâ ediyorum” derdi. Muvatta kitabını yazmaya başladı. Nihayet yazma işi bitti. “İhlâsından” şüphe etti. Ve kitabı suya koyup “Eğer ıslanırsa, bu kitap bana lâzım değil” dedi. Hiçbir yeri ıslanmadı. İmâm-ı Mâlik hazretlerinin, Peygamber Efendimize karşı olan sevgi, saygı ve edebi sınırsızdı. İsmi anılsaydı, Rengi değişirdi. Yüzü sararırdı! Bu hâl, orada olanlara garip gelir, hikmetini anlayamazlardı. Bir gün bu husus sorulduğunda “Benim gördüğüm kişileri siz de görseydiniz, bu hâlimi beğenir, hoş karşılardınız” dedi. İnsanlar merakla; “Kimi gördünüz?” dediler. “Muhammed bin Münkedir’i gördüm. Ona ne zaman bir hadîs-i şerif sorulsaydı hemen ağlamaya başlardı!” buyurdu.